Nacionalna zajednica u Vojvodini, koja pretežno živi u Bačkoj i u manjem broju u Banatu. Prema popisu iz 2011. godine 16.706 ljudi izjasnilo se kao Bunjevci. Najveći broj Bunjevaca živi u opštinama Subotica, Sombor, Bačka Topola i Novi Sad. Naselja sa značajnim brojem bunjevačkog stanovništva su: Ljutovo, Bikovo, Gornji Tavankut, Donji Tavankut, Đuriđin, Mala Bosna, Stari Žednik, Bajmok (opština Subotica). U istorijskim izvorima Bunjevcima se naziva slovenska grupa koja je živela u planinskim predelima zapadne Hercegovine i kontinentalne Dalmacije. O poreklu imena Bunjevaca postoji nekoliko teorija, među kojima je najzastupljenija ona da njihovo ime potiče od reke Bune, u čijoj su neposrednoj blizini živeli. Druga teorija je da su ime dobili po kamenim kućama – bunjama, u kojima su živeli. Kako su Bunjevci bili pretežno stočari, stalno su se kretali u potrazi za boljim uslovima života. Tako su još u 17. i 18. veku naselili prostore današnje severne Vojvodine, tačnije Suboticu, Sombor i Bajmok sa okolinom. Iako su vremenom, kao i druge etničke grupe, pretrpeli procese asimilacije sa većinskim stanovništvom, Bunjevci su očuvali svoju zajednicu negujući katoličku religiju i specifičan govor  – štokavsko-ikavsko narečje. Katolička crkva je za bunjevačku zajednicu oduvek bila važan faktor zajedništva. Mnogi današnji običaji Bunjevaca vezani su za verske svetkovine: uskršnji običaji, Duhovi, zahvale Bogu za uspešnu žetvu – Dužijanca, pojedinačne slave svetaca – imendani, božićni i drugi običaji. U muzičkoj tradiciji Bunjevaca, tambura je najzastupljeniji instrument, na kojoj se izvode: bunjevačko momačko kolo, veliko i malo bunjevačko kolo, devojačko, babačko, tandrčak itd.